Groepsportret
‘Ik ben goed rooms’, zegt de 89-jarige dame als ik met de koffiekan naar haar toeloop. Ik weet wat dat betekent: heel veel melk in de koffie. ‘Heb jij het antwoord op vraag 8?’‘Nee, die wist ik ook niet’, zegt Henk. Eén voor één komen de deelnemers van de Braintraining binnen met rollator, scootmobiel of elektrische rolstoel.
‘Zou je even mijn bril willen halen? Ik ben ‘m vergeten’, zegt Willem. Natuurlijk doe ik dat even, want Willem is slechtziend en zonder bril ziet hij helemaal niks. ‘Is Piet er niet?’ ‘Hij was er gisteravond ook al niet met het eten’, zegtHenk. De activiteitenbegeleidster, vertelt dat Piet vandaag niet komt. Hij voelt zich niet zo lekker. Bep was vorige week jarig. Ze stopt me een doosje bonbons toe: ‘voor bij de koffie’.
Hier, in het verzorgingshuis, is het bepaald geen perfecteInstagram wereld. Alle prestige en uiterlijk vertoon zijnweggevallen. Iedereen heeft zo z’n gebruiksaanwijzing. Maar misschien maakt juist die kwetsbaarheid dat we ons met elkaar verbonden voelen. We gaan samen met de opdrachten aan de slag: puzzels, rekensommen, een taalquiz en een geheugenspel. En we vergeten natuurlijk niet te zingen voor de jarige Bep. Het gaat bij de Braintraining niet om de prestatie, maar om afleiding, uitdaging en gezelligheid.
Op social media kun je alle angst, pijn en onvolkomenhedennog wegpoetsen. Hier, met mensen op deze leeftijd, is er geen ontkomen aan. Lies vertrouwt ons toe dat ze nog steeds moeite heeft met de acceptatie van de dementie van haar man. Haar buurvrouw herkent de pijn. Zij heeft een zus die ze met de dag achteruit ziet gaan. Het is goed om het verdriet met elkaar te delen. .
En dan wordt het tijd voor een paar leuke foto’s voor in het krantje van het huis. Niet 12 selfies, maar een gezellig groepsportret.
Jezus komt snel terug
Door Lia Stamhuis
‘De hemel en de aarde zullen voorbijgaan, maar Mijn woorden zullen zeker niet voorbijgaan. Maar die dag en dat moment is aan niemand bekend, ook aan de engelen in de hemel niet, ook aan de Zoon niet, maar alleen aan de Vader. Let op: waak en bid, want u weet niet wanneer het de tijd is.’
Marcus 13: 32, 33 HSV
Ken je dat? Je bent helemaal verdiept in een spannend boek en enorm nieuwsgierig hoe het af gaat lopen. Wat is er dan verleidelijker om alvast de achterste bladzijde te gaan lezen? De clou staat immers vaak op de laatste pagina.
Zou dat ook voor de bijbel gelden?
Zeker! In het een na laatste vers van Openbaringen zegt Jezus: ‘Ja, ik kom spoedig!’ De hele bijbel ziet uit naar zijn wederkomst. Daar draait het om. Als we God een beetje kennen, weten we dat hij betrouwbaar is. God doet wat hij belooft. Maar inmiddels zijn we wel 2000 jaar verder. Wat is zo’n belofte dan nog waard? Dit gaat wel heel erg lang duren…
Jezus beseft het gevaar van verslappen. Marcus schrijft dat Jezus ons oproept om alert te blijven: ‘Waak en bid’. Maar hoe weet je nu of je waakzaam bent?
Misschien kan het beeld van een bruiloft je verder helpen, met Jezus als bruidegom en alle gelovigen als zijn bruid. Welke bruid verlangt er niet intens naar om de bruidegom te ontmoeten? Om
samen een onvergetelijk trouwfeest te vieren? Toch kan het er zomaar insluipen dat je het eigenlijk niet zo’n probleem vindt als Jezus nog even wegblijft. Misschien is je eerste liefde weggekwijnd. Of zijn er andere dingen die je aandacht vragen, zodat Jezus niet meer het allerbelangrijkste is in je leven.
Waakzaam zijn betekent in het beeld van een bruiloft: leef vanuit verwachting. Maak jezelf mooi door God en je naaste lief te hebben en laat je leven kleuren door het feest wat eraan komt. De Heilige Geest kan je helpen om je eerste liefde weer terug te vinden. Want de Geest en de bruid zeggen: ‘Kom!’
Amen. Kom, Heer Jezus!
Weerzien?! (23-5-2020)
De voorbereidingen voor onze 1,5m kerkdiensten zijn in volle gang. Nog even en we mogen elkaar mondjesmaat en met gepaste afstand weer ontmoeten. Het zal heus wel even wennen zijn om elkaar geen hand of een omhelzing te mogen geven, maar het voorruitzicht om elkaar weer te mogen ontmoeten, elkaar in de ogen te kijken, elkaar te spreken... eindelijk, het einde is in zicht!
Op dezelfde manier kun je ook zo verlangen naar het weerzien met Jezus: Hem in levende lijve ontmoeten, Hem in de ogen kijken, met Hem spreken, Hem eindelijk kunnen omhelzen... Of komt dit dan toch te dichtbij? Weet je eigenlijk wel zeker dat het een fijn weerzien zal zijn, als je Hem mag ontmoeten? Of is er ook nog een andere spanning - niet alleen van blijde verwachting maar toch ook van een beetje angst - bij de gedachte Hem binnenkort te gaan ontmoeten? Jouw gevoel bij het naderende weerzien met Jezus wordt bepaald door jouw beeld van Hem. Als ik me niet helemaal comfortabel voel bij dit naderende weerzien, heb ik ergens toch geen goed beeld van de persoon Jezus.
In de evangeliën lezen we dat grote groepen mensen Hem volgden. Je had natuurlijk de 'sensatiezoekers' die Zijn wonderen wilden zien, maar Hij had meer te bieden dan dat. Veel mensen denken dat hij een soort goddelijke blik, een goddelijk aura had, maar Jesaja (53;2) zegt al dat hij naar de mens genomen niets bijzonders had. Jezus was volgens mij niet bijzonder door Zijn uiterlijk en zelfs niet door Zijn wonderen. Het aantrekkelijke van Jezus waren Zijn woorden. Vooral de zondaars, de onderkant van de samenleving, hingen aan Zijn lippen..., maar waarom dan?
Het evangelie van Christus was en is het onvoorstelbare nieuws dat God ons niet veroordeeld. Hij legt geen lat meer waar we overheen moeten springen. Hij schrikt niet van onze fouten en zonden, hoe groot ze ook zijn. Zijn liefde bekoelt niet als we de fout in gaan, zelfs niet als we dat keer op keer doen... zelfs niet als we Hem willens en weten negeren. Ergens weten en geloven we dat wel, maar het weerzien met Christus kan je soms toch een ongemakkelijk gevoel geven. Als je opgegroeid bent in de kerk of al lang in de kerk komt, loop je net als de Joodse leiders het risico om jezelf en anderen voorwaarden op te leggen... maar je moet toch eerst dit of je moet toch eerst dat.
Geloven is niets anders dan helemaal vertrouwen in de boodschap van Gods onvoorwaardelijke liefde en Jezus' reddingswerk waarmee Hij dit mogelijk heeft gemaakt. Je kunt in je leven werkelijk geen betere vriend hebben dan Jezus, geen betere vader dan God zelf. Je leven wordt kleurrijker, liefdevoller en mooier met Hem. De zondaars zagen in de blik van Jezus weldegelijk iets goddelijks. Het was het 'ja-gezicht' van God, Zijn zachtmoedige karakter van liefde, geborgenheid en waarheid. Hij stelt geen voorwaarden en zegt tegen niemand 'nee', toen niet en nu niet. Jezus bewees hun Zijn vriendschap. Hij kwam bij hen thuis over de vloer, ging met hen aan tafel, at en sprak met hen.
Geloven is Zijn vriendschapsverzoek aannemen. Ontmoetingen tussen christenen zouden vervuld moeten zijn van (Zijn) liefde en vriendschap: Zijn karakter in elkaar herkennen... maar dan nu nog even zonder omhelzing.
De voorbereidingen voor onze 1,5m kerkdiensten zijn in volle gang. Nog even en we mogen elkaar mondjesmaat en met gepaste afstand weer ontmoeten. Het zal heus wel even wennen zijn om elkaar geen hand of een omhelzing te mogen geven, maar het voorruitzicht om elkaar weer te mogen ontmoeten, elkaar in de ogen te kijken, elkaar te spreken... eindelijk, het einde is in zicht!
Op dezelfde manier kun je ook zo verlangen naar het weerzien met Jezus: Hem in levende lijve ontmoeten, Hem in de ogen kijken, met Hem spreken, Hem eindelijk kunnen omhelzen... Of komt dit dan toch te dichtbij? Weet je eigenlijk wel zeker dat het een fijn weerzien zal zijn, als je Hem mag ontmoeten? Of is er ook nog een andere spanning - niet alleen van blijde verwachting maar toch ook van een beetje angst - bij de gedachte Hem binnenkort te gaan ontmoeten? Jouw gevoel bij het naderende weerzien met Jezus wordt bepaald door jouw beeld van Hem. Als ik me niet helemaal comfortabel voel bij dit naderende weerzien, heb ik ergens toch geen goed beeld van de persoon Jezus.
In de evangeliën lezen we dat grote groepen mensen Hem volgden. Je had natuurlijk de 'sensatiezoekers' die Zijn wonderen wilden zien, maar Hij had meer te bieden dan dat. Veel mensen denken dat hij een soort goddelijke blik, een goddelijk aura had, maar Jesaja (53;2) zegt al dat hij naar de mens genomen niets bijzonders had. Jezus was volgens mij niet bijzonder door Zijn uiterlijk en zelfs niet door Zijn wonderen. Het aantrekkelijke van Jezus waren Zijn woorden. Vooral de zondaars, de onderkant van de samenleving, hingen aan Zijn lippen..., maar waarom dan?
Het evangelie van Christus was en is het onvoorstelbare nieuws dat God ons niet veroordeeld. Hij legt geen lat meer waar we overheen moeten springen. Hij schrikt niet van onze fouten en zonden, hoe groot ze ook zijn. Zijn liefde bekoelt niet als we de fout in gaan, zelfs niet als we dat keer op keer doen... zelfs niet als we Hem willens en weten negeren. Ergens weten en geloven we dat wel, maar het weerzien met Christus kan je soms toch een ongemakkelijk gevoel geven. Als je opgegroeid bent in de kerk of al lang in de kerk komt, loop je net als de Joodse leiders het risico om jezelf en anderen voorwaarden op te leggen... maar je moet toch eerst dit of je moet toch eerst dat.
Geloven is niets anders dan helemaal vertrouwen in de boodschap van Gods onvoorwaardelijke liefde en Jezus' reddingswerk waarmee Hij dit mogelijk heeft gemaakt. Je kunt in je leven werkelijk geen betere vriend hebben dan Jezus, geen betere vader dan God zelf. Je leven wordt kleurrijker, liefdevoller en mooier met Hem. De zondaars zagen in de blik van Jezus weldegelijk iets goddelijks. Het was het 'ja-gezicht' van God, Zijn zachtmoedige karakter van liefde, geborgenheid en waarheid. Hij stelt geen voorwaarden en zegt tegen niemand 'nee', toen niet en nu niet. Jezus bewees hun Zijn vriendschap. Hij kwam bij hen thuis over de vloer, ging met hen aan tafel, at en sprak met hen.
Geloven is Zijn vriendschapsverzoek aannemen. Ontmoetingen tussen christenen zouden vervuld moeten zijn van (Zijn) liefde en vriendschap: Zijn karakter in elkaar herkennen... maar dan nu nog even zonder omhelzing.