 Tijdens de doopdienst van twee mensen uit onze gemeente schoot me te binnen dat er een gedicht bestaat van een onbekend gebleven dichter die zegt dat er geen mens op aarde zonder rugzak is.
Toen Lianne Feijt ons vervolgens opriep om met Stichting Open Doors mee te doen aan een rugzakactie voor kansarme kinderen die nog een leven voor zich hebben, lag het voor de hand om in deze rubriek plaats te maken voor een gedicht dat ons allemaal iets te zeggen heeft, want ….. Ieder mens draagt in zijn leven een onzichtbare rugzak mee en bergt daarin zijn vreugde en zorgen, een verzameling van wel en wee. Soms is de rugzak haast niet te dragen, dan weer is hij vederlicht en blijft er nog wat ruimte over, maar veelal kan hij niet meer dicht. Kijk je in een verloren uurtje heel de inhoud nog eens door, dan kan er vaak wel iets verdwijnen dat zijn waarde verloor. En zo ga je door het leven: je raapt iets op en je gooit iets weg. Soms gebeurt dat vanzelfsprekend, dan weer na veel overleg. Langzaam wordt je rugzak leger, de levensmiddag gaat voorbij en bij het vallen van de avond werp je de grootste last opzij. Maar er is nog veel van waarde, dat je koestert en graag houdt. Al schijnen het maar kleinigheden, ‘t zijn herinneringen, meer waard dan goud. Ieder draagt zijn eigen rugzak, niemand die hem overneemt en je hoeft niet bang te wezen dat een dief hem ooit ontvreemdt!
1 Reactie
|
RSS-feed