kniepertjes

Als ik ’s morgens beneden kom staat de emmer met oliebollenbeslag al te rijzen voor de kachel. In de verte hoor ik de eerste donderende knallen van het carbidschieten. Nog even en de oliebollen kunnen in de hete olie… 
Het resultaat van een hele dag flink doorwerken was een melkbus vol met oliebollen en een grote schaal met appelbeignets. Meer dan genoeg voor ons gezin met 6 kinderen en mijn inwonende opoe. De rest werd uitgedeeld aan de hele familie en iedereen die kwam aanwaaien op de boerderij. Ze kregen er meteen “veel Heil en Zegen in het nieuwe jaar” bij. Ik vond dat als kind nogal ouderwets klinken, en hield het liever bij: “Gelukkig Nieuwjaar”.
Niet alleen oliebollen en appelbeignets hoorden bij de traditie van Oud en Nieuw, maar ook kniepertjes. Die dunne zoete koekjes worden in een wafelijzer gebakken. het bijzondere is dat het wafeltje een verhaal vertelt. Het platte wafeltje staat voor het oude jaar dat achter ons ligt en zich al helemaal heeft uitgerold. Het opgerolde wafeltje staat symbool voor het nieuwe jaar, dat zich nog moet ontvouwen. 
Tot op hoge leeftijd bleven mijn ouders met Oud en Nieuw kniepertjes bakken. Ik zie ze nog zitten, naast elkaar aan de eettafel in hun doorzonkamer. Ma met het deeg en het wafelijzer voor zich, pa met de pollepel in de aanslag ernaast. Al sissend werd het deeg geplet en gebakken in het ijzer, waarna pa - met vuurvaste vingers - het hete wafeltje vliegensvlug om de pollepel wikkelde. En opnieuw werd er volop uitgedeeld aan familie, buren en bezoekers vergezeld met de bekende nieuwjaarswensen. 
Anno 2021 zijn we in een andere wereld beland. Een wereld waarin we steeds meer op onszelf zijn aangewezen. Hoe gaat het nieuwe jaar zich ontvouwen? Misschien hebben we de “Heil en zegen” meer nodig dan ooit. En je hebt geen wafelijzer nodig om die zegenwens te delen. 
  

​