Tijdens de doopdienst van twee mensen uit onze gemeente schoot me te binnen dat er een gedicht bestaat van een onbekend gebleven dichter die zegt dat er geen mens op aarde zonder rugzak is. 

Toen Lianne Feijt ons vervolgens opriep om met Stichting Open Doors mee te doen aan een rugzakactie voor kansarme kinderen die nog een leven voor zich hebben, lag het voor de hand om in deze rubriek plaats te maken voor een gedicht dat ons allemaal iets te zeggen heeft, want ….. 

Ieder mens draagt in zijn leven een onzichtbare rugzak mee en bergt daarin zijn vreugde en zorgen, een verzameling van wel en wee. Soms is de rugzak haast niet te dragen, dan weer is hij vederlicht en blijft er nog wat ruimte over, maar veelal kan hij niet meer dicht. Kijk je in een verloren uurtje heel de inhoud nog eens door, dan kan er vaak wel iets verdwijnen dat zijn waarde verloor. En zo ga je door het leven: je raapt iets op en je gooit iets weg. Soms gebeurt dat vanzelfsprekend, dan weer na veel overleg. Langzaam wordt je rugzak leger, de levensmiddag gaat voorbij en bij het vallen van de avond werp je de grootste last opzij. 

Maar er is nog veel van waarde,
dat je koestert en graag houdt. 
Al schijnen het maar kleinigheden, 
‘t zijn herinneringen, meer waard dan goud. 

Ieder draagt zijn eigen rugzak, niemand die hem overneemt en je hoeft niet bang te wezen dat een dief hem ooit ontvreemdt! 


​herplaatsing van 2/6/2013

Het is hoog tijd om te gaan zaaien! Ik sta begin april met drie pakketjes in mijn handen: Woeste
Worteltjes, Magische Munt en Dekselse Dille. Vorig jaar gekregen op mijn verjaardag. De pakketjes
heb ik zorgvuldig bewaard, in afwachting van het voorjaar.
Eerlijk gezegd vind ik het wel een beetje spannend. In tegenstelling tot mijn man heb ik geen groene
vingers, en ik wil het niet op m’n geweten hebben dat het op niets uitloopt. Misschien vraagt de gulle
gever straks wel of ik de groente en kruiden al heb kunnen oogsten, en dan moet ik opbiechten dat
het niets geworden is.
‘Het lijkt wel of je een keukenrecept volgt’, grapt mijn man, als hij ziet hoe ik het water afmeet dat bij
de geperste kokosaarde gevoegd moet worden. Zodra ik het zakje met zaadjes opentrek, moet ik
oppassen dat de piepkleine zaadjes niet wegwaaien. Als dat maar goed komt.
Gek eigenlijk dat ik zo ver af sta van de natuur als het om zaaien gaat. Vroeger was het zaaien veel
meer onderdeel van het alledaagse leven. In de bijbel gebruikt Jezus regelmatig ‘het zaaien’ als
voorbeeld. Al heb je het geloof van een minuscuul mosterdzaadje, het zal uitgroeien tot een grote
struik. En het zaad van Gods woord, dat nooit zonder vrucht zal blijven.
Misschien ben je - net als ik - wat huiverig om te gaan zaaien. Helemaal als het, figuurlijk gezien, om
de woorden van God gaat. Valt het wel in goede aarde?
‘Kom eens naar je moestuintje kijken!’, riep mijn man gisteren. Snel loop ik naar de tuin. Na ruim 3
weken komen er bij de Woeste Wortelen en De Dekselse Dille kleine groene sprietjes uit de grond.
​Wow!