Sinds kort krijg ik de digitale ‘DagelijkseBroodkruimels’ in mijn mailbox. Elke dag een bijbeltekst met
een afbeelding. Elke ochtend ben ik nieuwsgierig wat er op mijn mail staat. Twee recente
bijbelteksten zijn blijven hangen: ‘Zet uzelf aan tot bescheidenheid’ en ‘Hij moet groter worden en ik
kleiner’. Die teksten schuren. Ze gaan radikaal in tegen de tijdsgeest.
Een halve eeuw geleden was bescheidenheid misschien nog een deugd, maar tegenwoordig hoef je
daar niet meer mee aan te komen. Je belandt al snel in het rijtje van de ‘losers’ als je je bescheiden
opstelt. Ik zou vandaag de dag geen invloedrijk persoon weten die het toonbeeld is van
bescheidenheid.
Daarom even terug in de tijd. In 1926 wordt er in Barcelona een oude man door een tram overreden.
De gewonde man ziet er zo sjofel uit, dat hij naar een ziekenhuis voor armen wordt gebracht. Daar
ter plekke blijkt dat het de wereldberoemde architect Antoni Gaudi is.
Gaudi heeft zich de laatste jaren van zijn leven volledig toegewijd aan de bouw van de Sagrada
Familia. Hij ging zelfs zo ver dat hij op het bouwterrein ging wonen. Gaudi liet zich inspireren door de
natuur, zoals ‘de kunstenaar God hem heeft geschapen’. De basiliek, die voltooid zal worden binnen
enkele jaren, wordt beschouwd als zijn meesterwerk. Het moet overweldigend zijn om de kerk met
eigen ogen te kunnen zien. Uit alles blijkt de passie, eerbied en bezieling voor God. Gaudi heeft zijn
leven gewijd aan iets dat veel groter is dan hemzelf.
Enkele dagen na het tramongeval is Gaudi overleden. Vrienden van hem hebben nog geprobeerd om
hem naar een ander ziekenhuis over te plaatsen, maar Gaudi weigerde. ‘Ik hoor hier tussen de
armen’, zou hij gezegd hebben. Daar heb ik ontzag voor!

Heerlijk om op zaterdagochtend lekker op m’n gemak te ontbijten met een krantje erbij. Helemaal verdiept in de krant, bedenk ik mij in één keer dat ik nog een boodschappenlijstje moet maken. Even kijken of er nog aanbiedingen zijn. In de kleurrijke folder van de supermarkt worden allerlei exotische lekkernijen uit de Cariben aangeprezen onder de titel: ‘Zo smaakt de wereld’. 
Het contrast kan bijna niet groter. Zit ik net te lezen dat er gevreesd wordt voor hongersnood op Madagaskar en in Ethiopië. Ik lees over migranten die, op de vlucht voor armoede en geweld in eigen land, nergens welkom zijn. Om vervolgens te bladeren tussen de kip piri-piri, gevulde empanadas en roti-wraps. Een wereld van uitersten. Wat leven wij hier in Nederland toch in ongekende overvloed! 
‘Wij moeten onze manier van leven beschermen’, hoorde ik onlangs een politicus zeggen. Maar over welke manier van leven hebben we het dan? Is dat het luxe uitgavenpatroon wat wij ons kunnen veroorloven? Of moeten we dan aan andere waarden denken? Natuurlijk weten we allemaal dat de aarde uitgeput raakt met ons huidige consumptiepatroon, maar je kunt toch niet op water en brood gaan leven? En zelfs áls je dat zou doen, wat schieten ze daar aan de andere kant van de wereld dan mee op?  
Toch weiger ik te accepteren dat je maar machteloos moet toezien. ‘Als je denkt dat je te klein bent om iets te betekenen, dan heb je nog nooit een nacht doorgebracht met een mug’. Dit Afrikaanse spreekwoord geeft mij weer de oppepper die ik nodig heb. Ook mijn gedrag heeft impact. Aan mij de keuze hoe ik daarmee omga. 
Maar nu eerst even boodschappen doen.
 

​

Tijdens de doopdienst van twee mensen uit onze gemeente schoot me te binnen dat er een gedicht bestaat van een onbekend gebleven dichter die zegt dat er geen mens op aarde zonder rugzak is. 

Toen Lianne Feijt ons vervolgens opriep om met Stichting Open Doors mee te doen aan een rugzakactie voor kansarme kinderen die nog een leven voor zich hebben, lag het voor de hand om in deze rubriek plaats te maken voor een gedicht dat ons allemaal iets te zeggen heeft, want ….. 

Ieder mens draagt in zijn leven een onzichtbare rugzak mee en bergt daarin zijn vreugde en zorgen, een verzameling van wel en wee. Soms is de rugzak haast niet te dragen, dan weer is hij vederlicht en blijft er nog wat ruimte over, maar veelal kan hij niet meer dicht. Kijk je in een verloren uurtje heel de inhoud nog eens door, dan kan er vaak wel iets verdwijnen dat zijn waarde verloor. En zo ga je door het leven: je raapt iets op en je gooit iets weg. Soms gebeurt dat vanzelfsprekend, dan weer na veel overleg. Langzaam wordt je rugzak leger, de levensmiddag gaat voorbij en bij het vallen van de avond werp je de grootste last opzij. 

Maar er is nog veel van waarde,
dat je koestert en graag houdt. 
Al schijnen het maar kleinigheden, 
‘t zijn herinneringen, meer waard dan goud. 

Ieder draagt zijn eigen rugzak, niemand die hem overneemt en je hoeft niet bang te wezen dat een dief hem ooit ontvreemdt! 


​herplaatsing van 2/6/2013

Het is hoog tijd om te gaan zaaien! Ik sta begin april met drie pakketjes in mijn handen: Woeste
Worteltjes, Magische Munt en Dekselse Dille. Vorig jaar gekregen op mijn verjaardag. De pakketjes
heb ik zorgvuldig bewaard, in afwachting van het voorjaar.
Eerlijk gezegd vind ik het wel een beetje spannend. In tegenstelling tot mijn man heb ik geen groene
vingers, en ik wil het niet op m’n geweten hebben dat het op niets uitloopt. Misschien vraagt de gulle
gever straks wel of ik de groente en kruiden al heb kunnen oogsten, en dan moet ik opbiechten dat
het niets geworden is.
‘Het lijkt wel of je een keukenrecept volgt’, grapt mijn man, als hij ziet hoe ik het water afmeet dat bij
de geperste kokosaarde gevoegd moet worden. Zodra ik het zakje met zaadjes opentrek, moet ik
oppassen dat de piepkleine zaadjes niet wegwaaien. Als dat maar goed komt.
Gek eigenlijk dat ik zo ver af sta van de natuur als het om zaaien gaat. Vroeger was het zaaien veel
meer onderdeel van het alledaagse leven. In de bijbel gebruikt Jezus regelmatig ‘het zaaien’ als
voorbeeld. Al heb je het geloof van een minuscuul mosterdzaadje, het zal uitgroeien tot een grote
struik. En het zaad van Gods woord, dat nooit zonder vrucht zal blijven.
Misschien ben je - net als ik - wat huiverig om te gaan zaaien. Helemaal als het, figuurlijk gezien, om
de woorden van God gaat. Valt het wel in goede aarde?
‘Kom eens naar je moestuintje kijken!’, riep mijn man gisteren. Snel loop ik naar de tuin. Na ruim 3
weken komen er bij de Woeste Wortelen en De Dekselse Dille kleine groene sprietjes uit de grond.
​Wow!

Modderschoenen

De prille voorjaarszon heeft ons naar buiten gelokt, de natuur in. Maar hier hebben we niet op gerekend. Na zo’n kwartiertje stevig stappen, slingert het pad zich tussen de elzenbosjes door waar het verandert in één grote modderpoel. Mijn bergschoenen mogen dan waterdicht zijn, maar ik heb geen zin om tot over m’n enkels in de modder weg te zakken. Terwijl we speuren naar manieren om er droogvoets door te komen, zien we een ander stel terugkeren. ‘Het is niet te doen’, zo zeggen ze. 
Wij willen ons niet laten kennen en ploeteren voort. De bosrand nadert. Zo, deze barrière is genomen. Nu volgt een makkelijker gedeelte met mooie vergezichten. Aan het water, op een boomstambankje, zit een echtpaar te genieten van het zonnetje. Ze vertellen dat ze wel wat gewend zijn. ‘Wij geven niet zo snel op: wij zijn camino lopers.’ Het blijken hikers te zijn die de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella maar liefst zes keer gelopen hebben. 
Terwijl we verder lopen door het drassige weiland, zit ik nog met mijn gedachten bij de camino lopers. Het is als het leven zelf, zo bedenk ik mij. ‘Ik begrijp nu waarom ze niet snel opgeven: ze hebben een duidelijk doel voor ogen. Dat maakt een pelgrim tot een volhouder’
‘Ja, daar kon je wel eens gelijk in kunnen hebben.’  
Het pad buigt opnieuw af in de richting van een broekbosje. Al het water van de afgelopen weken heeft zich hier verzameld. Er is één groot moeras ontstaan en er is geen doorkomen aan. Het camino echtpaar aarzelt even, zoekt en vindt een alternatieve route langs het kletsnatte bosje. Doelgericht en vastberaden wandelen ze door.   
Mijn wandelschoenen zien eruit als beesten. Ze staan in de gang, als stille getuigen van de survivaltocht. Klaar om verder te gaan.   

 
 

​

​ ‘Er zit er weer één bij!’. Vanuit de huiskamer kijken we in onze achtertuin naar het koolmeesje die zich behendig in de pindakaaspot heeft gemanoeuvreerd. ‘Kijk, het meesje blijft op z’n qui vive, maar ze durven er nu toch van te eten.’ We waren even bang dat de beschermsilo die er omheen zit om grote vogels te weren, hen ervan zou weerhouden om er gebruik van te maken. Maar het werkt! De eksters en kouwen hebben geen schijn van kans om de hele pot in één keer leeg te vreten.
Op grijze winterdagen zoals deze, zijn de tuinvogels een welkome afleiding in ons eentonige bestaan tijdens de lockdown. Elke dag is er wel wat te beleven. Van troepen kouwen die in hun vlucht gretig het voer naar binnen schrokken, tot tortelduifjes die knus naast elkaar op een te dunne tak balanceren om de zaadjes uit het voederhuisje te pikken.
Alle kleine vogeltjes zijn bij mij favoriet, maar ik heb een zwak voor roodborstjes. Ze zijn niet bang, levendig, en prachtig om te zien. Maar, vergis je niet, het zijn pittige beestjes! Zo nu en dan kom ik er één tegen op mijn wandeling. Precies op het juiste moment kijkt zo’n roodborstje me parmantig aan. Voor mij is het een knipoog van boven: ‘Maak je geen zorgen, God is erbij. Hij weet wat ik nodig heb’.
Onlangs las ik in een tijdschrift dat de Scandinavische roodborst vaak bij ons overwintert. Deze soort zou tammer zijn, dus is het logisch dat je die vaker van dichtbij ziet. Tja… Kort na het overlijden van mijn vader zag ik tijdens één wandeling 3 roodborstjes van dichtbij. Onlangs - op Nieuwjaarsdag - verschalkte een roodborstje een worm, een meter bij ons vandaan. En terwijl ik dit schrijf kijk ik naar buiten en zie ik een roodborstje op de schutting landen.
Toeval? Ik geloof er niet in.