Modderschoenen
De prille voorjaarszon heeft ons naar buiten gelokt, de natuur in. Maar hier hebben we niet op gerekend. Na zo’n kwartiertje stevig stappen, slingert het pad zich tussen de elzenbosjes door waar het verandert in één grote modderpoel. Mijn bergschoenen mogen dan waterdicht zijn, maar ik heb geen zin om tot over m’n enkels in de modder weg te zakken. Terwijl we speuren naar manieren om er droogvoets door te komen, zien we een ander stel terugkeren. ‘Het is niet te doen’, zo zeggen ze. Wij willen ons niet laten kennen en ploeteren voort. De bosrand nadert. Zo, deze barrière is genomen. Nu volgt een makkelijker gedeelte met mooie vergezichten. Aan het water, op een boomstambankje, zit een echtpaar te genieten van het zonnetje. Ze vertellen dat ze wel wat gewend zijn. ‘Wij geven niet zo snel op: wij zijn camino lopers.’ Het blijken hikers te zijn die de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella maar liefst zes keer gelopen hebben. Terwijl we verder lopen door het drassige weiland, zit ik nog met mijn gedachten bij de camino lopers. Het is als het leven zelf, zo bedenk ik mij. ‘Ik begrijp nu waarom ze niet snel opgeven: ze hebben een duidelijk doel voor ogen. Dat maakt een pelgrim tot een volhouder’ ‘Ja, daar kon je wel eens gelijk in kunnen hebben.’ Het pad buigt opnieuw af in de richting van een broekbosje. Al het water van de afgelopen weken heeft zich hier verzameld. Er is één groot moeras ontstaan en er is geen doorkomen aan. Het camino echtpaar aarzelt even, zoekt en vindt een alternatieve route langs het kletsnatte bosje. Doelgericht en vastberaden wandelen ze door. Mijn wandelschoenen zien eruit als beesten. Ze staan in de gang, als stille getuigen van de survivaltocht. Klaar om verder te gaan. Rond kwart over drie sta ik - goed ingepakt met jas, sjaal en handschoenen - in de hal. ‘Ik ga even het hondenveldje lopen’, roep ik naar boven. ‘Is goed hoor’, klinkt het vanuit het thuiswerkkantoor in de logeerkamer.
Zo, nog even de wandelschoenen aan en dan lekker naar buiten. Met een stevige pas loop ik het dorp uit, het pad op tussen de landerijen door. Gewoonlijk nemen veel hondenbezitters deze route, maar op dit tijdstip van de dag ben ik er alleen. Eigenlijk wel prima: even een frisse wind door mijn haren en gedachten. In de verte zie ik een moeder aan komen fietsen met een peuter voorop. Een blonde kleuter fietst voor haar uit. Slim van die moeder om dit pad te nemen. Waarschijnlijk voor hen een afsteekroute, zonder verkeersdrukte. De kleuter - duidelijk in opperbeste stemming - roept terwijl ze lang mij heen fietst: ‘Hoe heet jij?’ Ik kijk verrast op. ‘Euh, Lia.’ Heerlijk zo’n spontaan kind! Het meisje had ook gewoon ‘hallo’ kunnen zeggen, maar door naar mijn naam te vragen maakt ze iets los bij mij. Je naam, dat ben jezelf. Het vormt je identiteit. Het maakt je tot een uniek persoon. Terwijl ik verder wandel vraag ik nog snel: ‘En hoe heet jij?’ De kleuter is al bijna uit het zicht verdwenen. ‘Fleur’, roept haar moeder mij nog na. Met lichte tred loop ik weer verder. Alsof de zon is doorgebroken: mijn dag is weer goed. Fleur… What’s in a name. ‘Er zit er weer één bij!’. Vanuit de huiskamer kijken we in onze achtertuin naar het koolmeesje die zich behendig in de pindakaaspot heeft gemanoeuvreerd. ‘Kijk, het meesje blijft op z’n qui vive, maar ze durven er nu toch van te eten.’ We waren even bang dat de beschermsilo die er omheen zit om grote vogels te weren, hen ervan zou weerhouden om er gebruik van te maken. Maar het werkt! De eksters en kouwen hebben geen schijn van kans om de hele pot in één keer leeg te vreten.
Op grijze winterdagen zoals deze, zijn de tuinvogels een welkome afleiding in ons eentonige bestaan tijdens de lockdown. Elke dag is er wel wat te beleven. Van troepen kouwen die in hun vlucht gretig het voer naar binnen schrokken, tot tortelduifjes die knus naast elkaar op een te dunne tak balanceren om de zaadjes uit het voederhuisje te pikken. Alle kleine vogeltjes zijn bij mij favoriet, maar ik heb een zwak voor roodborstjes. Ze zijn niet bang, levendig, en prachtig om te zien. Maar, vergis je niet, het zijn pittige beestjes! Zo nu en dan kom ik er één tegen op mijn wandeling. Precies op het juiste moment kijkt zo’n roodborstje me parmantig aan. Voor mij is het een knipoog van boven: ‘Maak je geen zorgen, God is erbij. Hij weet wat ik nodig heb’. Onlangs las ik in een tijdschrift dat de Scandinavische roodborst vaak bij ons overwintert. Deze soort zou tammer zijn, dus is het logisch dat je die vaker van dichtbij ziet. Tja… Kort na het overlijden van mijn vader zag ik tijdens één wandeling 3 roodborstjes van dichtbij. Onlangs - op Nieuwjaarsdag - verschalkte een roodborstje een worm, een meter bij ons vandaan. En terwijl ik dit schrijf kijk ik naar buiten en zie ik een roodborstje op de schutting landen. Toeval? Ik geloof er niet in. Jozua deed wat Mozes hem had opgedragen en trok tegen Amalek ten strijde, en Mozes ging naar de top van de heuvel, samen met Aäron en Chur. Zolang Mozes zijn arm opgeheven hield, was Israël de sterkste partij, maar liet hij zijn arm zakken, dan was Amalek de sterkste. Exodus 17: 10, 11 De lange tocht door de woestijn had het volk Israël volledig uitgeput. Juist op dat moment had het vijandige volk Amalek hen in de achterhoede overvallen, daar waar de zwakste mensen liepen. Jozua en zijn mannen binden de strijd aan met krijgers van Amalek, maar het bijzondere is dat Mozes niet meedoet. Hij gaat met de staf van God in zijn hand op de top van de heuvel staan. Het moet een bijzonder schouwspel geweest zijn: zolang Mozes zijn armen omhoog hield, had Israël de overhand. Liet hij zijn arm zakken, dan stond Amalek op winst. Armen uitgestrekt naar de hemel. Je laat daarmee zien dat je alles verwacht van God. Alleen Hij kan de overwinning geven. Maar de strijd duurt lang en Mozes houdt het niet vol: zijn armen worden moe. Gelukkig staat hij er niet alleen voor. De leiders Aäron en Chur ondersteunen hem, zodat hij zijn handen hoog kan houden. Alleen zo kon Jozua het leger van de Amalekieten verslaan. Amalek staat voor de macht van het kwaad. In je eigen leven of dat van je dierbaren, in de samenleving of op het wereldtoneel. Als ik om me heen kijk, krijg ik sterk de indruk dat het kwaad op alle fronten toeneemt. Dat is beangstigend, maar tegelijkertijd hoef je je daardoor niet te laten intimideren. Als we in open verbinding blijven met God, zijn wij meer dan overwinnaars! Onderschat nooit de kracht van gebed. En als je niet meer bidden kunt, vraag anderen om je te ondersteunen. Je hoeft het niet in eigen kracht te doen. Samen houden we de handen opgeheven. ‘Bedenk wel, ik zend jullie als schapen onder de wolven. Wees dus scherpzinnig als een slang, maar behoud de onschuld van een duif.’
Matteüs 10: 16 Een ontmoeting met een wolf kan nooit gemakkelijk zijn als je schaap bent. Levensgevaarlijk zelfs! Toch stuurt Jezus zijn discipelen met deze waarschuwing op weg. ‘Wees er niet bang voor’, zegt Jezus erbij. Het klinkt als een onmogelijke missie. Je als weerloos schaap onbezorgd onder de wolven begeven. Het goede nieuws van Gods koninkrijk verkondigen en zieken genezen. Dat was de opdracht die de discipelen kregen van Jezus. Een mooie roeping - maar ook eng - omdat de discipelen met tegenstand te maken zullen krijgen. En toch gaan ze, in het vertrouwen dat Jezus hen de moed en de kracht zal geven om hun missie te volbrengen. Ook wij zullen met moeilijkheden te maken krijgen als we Jezus willen volgen. Al is het alleen al omdat je heel anders in het leven staat en niet mee wil doen met onrecht. Hoe kun je nu het beste reageren als je als christen vijandig bejegend wordt? Door bedachtzaam en slim te zijn als een slang en tegelijkertijd zo eerlijk en oprecht als een duif, zo zegt Jezus. Jezus weet waar hij het over heeft. Hoe vaak hebben de schriftgeleerden hem niet proberen te vangen met woorden? Maar dat lukte nooit. Jezus antwoordde hen altijd met zoveel wijsheid en inzicht, dat ze met de mond vol tanden stonden. Vaak confronterend, maar nooit liefdeloos. Met Goddelijke wijsheid: precies het juiste woord op de juiste tijd. Jezus weet wat hij doet. Elk schaap is voor hem kostbaar en waardevol. Onder zijn leiding maken wolven geen schijn van kans. Als wij in ons dagelijks leven wijsheid tekort komen, mogen we God daarom vragen. Hij zal ons de wijsheid geven die we nodig hebben. Zie jij de wolven al van heinde en verre aankomen? Stel je toch voor hoe wij zouden zijn als we minder bang waren. Moedig op weg, als dappere schapen! Door Lia Stamhuis
“Zijn meester (Elisa) antwoordde: ‘Wees niet bang, wij zijn met meer dan zij.’ En hij bad: ‘HEER, open zijn ogen en laat het hem zien.’ De HEER opende Elisa’s knecht de ogen, en toen zag hij dat de heuvels vol stonden met paarden en wagens van vuur, die Elisa omringden.” 2 Koningen 6: 16, 17 De schrik slaat hem om het hart, als de knecht van Elisa ’s ochtends naar buiten kijkt. Ze zitten als ratten in de val! De hele stad is omsingeld door een enorme troepenmacht van de koning van Syrië. De koning wil Elisa koste wat kost gevangen nemen. Wat nu? In tegenstelling tot zijn knecht blijft Elisa kalm. Elisa kijkt als het ware achter de schermen. En daar ziet hij een andere werkelijkheid: Gods werkelijkheid! Geen wonder dat Elisa niet bang is. Er blijkt een enorme hemelse legermacht klaar te staan om Elisa te beschermen. Daar vallen de paarden en wagens van Syrië volledig bij in het niet. Wat zal de knecht opgelucht zijn geweest toen hij dat ook mocht zien! Elisa stond als profeet in dienst van God. Hij was geroepen om Gods woorden te spreken en bijzondere daden te verrichten. Dat werd hem niet altijd door iedereen in dank afgenomen. Ook wij krijgen onherroepelijk met tegenstand te maken als we ons leven aan God wijden. Het is goed om te lezen hoe Elisa met zulke moeilijkheden omgaat. Daar kunnen wij van leren. Zo blijft Elisa voortdurende in contact met God en gaat de confrontatie niet uit de weg. Elisa is er zich van bewust dat God oneindig veel meer kan doen dan wij ons kunnen voorstellen. Lees maar hoe het verder gaat met het leger uit Syrië. Ze belandden domweg in de verkeerde stad. De hele affaire is zo beschamend voor het Syrische leger, dat ze het niet meer in hun hoofd halen om Israël opnieuw binnen te vallen. Hemelse legermachten blijven voor ons meestal onzichtbaar. Maar we kunnen God wel vragen om met ander ogen naar de wereld om ons heen te kijken. Met Zijn ogen. Door Lia Stamhuis ‘Staak de strijd, en erken dat ik God ben, verheven boven de volken, verheven boven de aarde.’ Psalm 46: 11 Onrust… We leven in een wereld vol dreiging. Ondanks alle technologische vooruitgang, voelt dat heel erg kwetsbaar. Ik ben vast niet de enige die zich wel eens zorgen maakt over de toekomst. De Korachieten, die psalm 46 hebben gedicht, gebruiken grote woorden. Ze zijn niet bang, al schudt de aarde op z’n grondvesten en storten de bergen in de zee. Ze weten zich veilig in de schuilplaats van God. Hij is een betrouwbare hulp in nood, zo zingen ze. De stad van God is voor hen als een oase van rust te midden van alle geweld. In je eigen leven kan het soms ook flink stormen. De Korachieten moedigen je in dit lied aan om tot rust te komen bij God. Je hoeft niet bang te zijn, al staat het water je aan de lippen. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Want hoe rijm je een liefdevolle, machtige God met de akelige omstandigheden waarin je verkeert? Misschien heb je wel gebeden om hulp, maar is er niets veranderd. Wat doe je op zo’n moment, als de grond onder je voeten wegzinkt? Zou het kunnen zijn dat je die zorgen wel bij God hebt neergelegd, maar ze vervolgens toch weer op je eigen schouders hebt genomen? Dan lijk je op iemand die wel bij Gods schuilplaats aanklopt, maar bij nader inzien toch meer vertrouwt op z’n eigen hutje. Je gaat opnieuw alleen de strijd aan, maar dat ga je niet bolwerken. Pas als je je eigen zwakheid toegeeft, is er ruimte voor God. ‘Staak de strijd en erken dat ik God ben.’ Je zou ook kunnen vertalen: ‘Laat het los’ of ‘Ontspan je’. Wij zijn niet in staat om ons leven te beheersen. Durf jij je open te stellen voor deze almachtige HEER en je angsten en zorgen bij hem te laten? Ik geeft toe: dat is eng. Maar je kunt Hem vertrouwen. Bij Hem ben je veilig, wat er ook gebeurt! En dat geeft zoveel rust. |
Details
Lia stamhuisClick here to edit. Archives
April 2021
Categories |