Rond de Christelijke feestdagen zie je wel eens straatinterviews op de TV. Aan voorbijgangers wordt dan gevraagd of zij weten waarom overal op aarde het “kerstfeest” wordt gevierd. Je schrikt soms van de antwoorden, want je merkt dat veel mensen wel “in” zijn voor een feestje, maar dat ze niet meer begrijpen waar het eigenlijk om gaat. 
De kerstbomen, kerstballen en kerstmarkten met hun tierelantijnen staan in de spotlights. 

Er zijn zoveel “slingers” opgehangen dat we de Jarige niet meer zien!
Door al die overbodige drukte lijdt 48% van de Nederlanders inmiddels aan een feestdagensyndroom. Onderstaand gedicht (gebed) maakt de verschuiving van deze kerstbeleving pijnlijk zichtbaar.

Vanuit de diepte van onze welvaartstaat
roepen wij tot U, o God, tot U zich vinden laat.

Wij hebben alles wat ons hart begeert,
alleen ’t kinderlijk  geloven hebben we afgeleerd.

De woorden van het oude kerstverhaal
spreken voor ons een onverstaanbare taal,

want wie gelooft er in een engelenlied
wanneer hij al het leed op aarde ziet?

Wie laat er nu nog alles in de steek
alleen omdat hij naar Uw hemel keek?

Wij geven U geen mirre of wierook meer
en ’t goud gebruiken we liever zelf, o Heer.

Wanneer men nu de kinderen vermoordt
wordt nauwelijks ons protest gehoord.

De herders vonden ’t Kind en spraken over Hem
en wij? Wij zwijgen nog na 20 eeuwen Bethlehem.

Woorden vervliegen, maar wat gedrukt staat blijft!
Met die gedachte in mijn hoofd ben ik een boekje aan het schrijven over mijn tijd als sociaal rechercheur en de belevenissen met fraudeurs.
Door gebrek aan tijd zal het nog wel even duren voordat ik met het script naar de uitgever kan gaan en dan is het nog maar de vraag of die er wel brood in ziet om mijn verhalen in boekvorm uit te geven!

Zo hoorde ik van een dame die bij een uitgever kwam met een stapeltje romantische gedichten.
Ze had alles zelf geschreven en nu wilde ze haar poëzie laten bundelen om het daarna uit te geven.

“Het gaat allemaal over de liefde”, zei ze.
De uitgever vroeg wat liefde dan wel was volgens haar.
Toen sloeg ze haar ogen op naar de hemel en zei met een overdreven stem:
“liefde is bij glinsterend maanlicht staren naar een lelieblad in een vijver, terwijl de lelies door de stralen van de maan …..(bla, bla, bla)”

De uitgever zei: “Stopt u maar mevrouw, want liefde is iets heel anders.
Liefde is in het holst van een koude nacht uit je warme bed springen om te gaan kijken of je kinderen geen koude voeten hebben, want ze hebben koorts en hebben verzorging nodig…”