Groepsportret

‘Ik ben goed rooms’, zegt de 89-jarige dame als ik met de koffiekan naar haar toeloop. Ik weet wat dat betekent: heel veel melk in de koffie. ‘Heb jij het antwoord op vraag 8?’ ‘Nee, die wist ik ook niet’, zegt Henk. Eén voor één komen de deelnemers van de Braintraining binnen met rollator, scootmobiel of elektrische rolstoel. 
‘Zou je even mijn bril willen halen? Ik ben ‘m vergeten’, zegt Willem. Natuurlijk doe ik dat even, want Willem is slechtziend en zonder bril ziet hij helemaal niks. ‘Is Piet er niet?’ ‘Hij was er gisteravond ook al niet met het eten’, zegt Henk. De activiteitenbegeleidster, vertelt dat Piet vandaag niet komt. Hij voelt zich niet zo lekker. Bep was vorige week jarig. Ze stopt me een doosje bonbons toe: ‘voor bij de koffie’.  
Hier, in het verzorgingshuis, is het bepaald geen perfecte Instagram wereld. Alle prestige en uiterlijk vertoon zijn weggevallen. Iedereen heeft zo z’n gebruiksaanwijzing. Maar misschien maakt juist die kwetsbaarheid dat we ons met elkaar verbonden voelen. We gaan samen met de opdrachten aan de slag: puzzels, rekensommen, een taalquiz en een geheugenspel. En we vergeten natuurlijk niet te zingen voor de jarige Bep. Het gaat bij de Braintraining niet om de prestatie, maar om afleiding, uitdaging en gezelligheid. 
Op social media kun je alle angst, pijn en onvolkomenheden nog wegpoetsen. Hier, met mensen op deze leeftijd, is er geen ontkomen aan. Lies vertrouwt ons toe dat ze nog steeds moeite heeft met de acceptatie van de dementie van haar man. Haar buurvrouw  herkent de pijn. Zij heeft een zus die ze met de dag achteruit ziet gaan. Het is goed om het verdriet met elkaar te delen. .
En dan wordt het tijd voor een paar leuke foto’s voor in het krantje van het huis. Niet 12 selfies, maar een gezellig groepsportret.