FLeur

​Rond kwart over drie sta ik - goed ingepakt met jas, sjaal en handschoenen - in de hal. ‘Ik ga even het hondenveldje lopen’, roep ik naar boven. ‘Is goed hoor’, klinkt het vanuit het thuiswerkkantoor in de logeerkamer.
Zo, nog even de wandelschoenen aan en dan lekker naar buiten. Met een stevige pas loop ik het dorp uit, het pad op tussen de landerijen door. Gewoonlijk nemen veel hondenbezitters deze route, maar op dit tijdstip van de dag ben ik er alleen. Eigenlijk wel prima: even een frisse wind door mijn haren en gedachten.
In de verte zie ik een moeder aan komen fietsen met een peuter voorop. Een blonde kleuter fietst voor haar uit. Slim van die moeder om dit pad te nemen. Waarschijnlijk voor hen een afsteekroute, zonder verkeersdrukte. De kleuter - duidelijk in opperbeste stemming - roept terwijl ze lang mij heen fietst: ‘Hoe heet jij?’ Ik kijk verrast op. ‘Euh, Lia.’
Heerlijk zo’n spontaan kind! Het meisje had ook gewoon ‘hallo’ kunnen zeggen, maar door naar mijn naam te vragen maakt ze iets los bij mij. Je naam, dat ben jezelf. Het vormt je identiteit. Het maakt je tot een uniek persoon.  
Terwijl ik verder wandel vraag ik nog snel: ‘En hoe heet jij?’ De kleuter is al bijna uit het zicht verdwenen. ‘Fleur’, roept haar moeder mij nog na. Met lichte tred loop ik weer verder. Alsof de zon is doorgebroken: mijn dag is weer goed.
Fleur… What’s in a name.