Onrust

Door Lia Stamhuis

‘Staak de strijd, en erken dat ik God ben,
verheven boven de volken, verheven boven de aarde.’

Psalm 46: 11

Onrust…
We leven in een wereld vol dreiging. Ondanks alle technologische vooruitgang, voelt dat heel erg kwetsbaar. Ik ben vast niet de enige die zich wel eens zorgen maakt over de toekomst.

De Korachieten, die psalm 46 hebben gedicht, gebruiken grote woorden. Ze zijn niet bang, al schudt de aarde op z’n grondvesten en storten de bergen in de zee. Ze weten zich veilig in de schuilplaats van God. Hij is een betrouwbare hulp in nood, zo zingen ze. De stad van God is voor hen als een oase van rust te midden van alle geweld.

In je eigen leven kan het soms ook flink stormen. De Korachieten moedigen je in dit lied aan om tot rust te komen bij God. Je hoeft niet bang te zijn, al staat het water je aan de lippen. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Want hoe rijm je een liefdevolle, machtige God met de akelige omstandigheden waarin je verkeert? Misschien heb je wel gebeden om hulp, maar is er niets veranderd. Wat doe je op zo’n moment, als de grond onder je voeten wegzinkt?

Zou het kunnen zijn dat je die zorgen wel bij God hebt neergelegd, maar ze vervolgens toch weer op je eigen schouders hebt genomen? Dan lijk je op iemand die wel bij Gods schuilplaats aanklopt, maar bij nader inzien toch meer vertrouwt op z’n eigen hutje. Je gaat opnieuw alleen de strijd aan, maar dat ga je niet bolwerken. Pas als je je eigen zwakheid toegeeft, is er ruimte voor God.
​
‘Staak de strijd en erken dat ik God ben.’ Je zou ook kunnen vertalen: ‘Laat het los’ of ‘Ontspan je’. Wij zijn niet in staat om ons leven te beheersen. Durf jij je open te stellen voor deze almachtige HEER en je angsten en zorgen bij hem te laten? Ik geeft toe: dat is eng. Maar je kunt Hem vertrouwen. Bij Hem ben je veilig, wat er ook gebeurt!
En dat geeft zoveel rust.