Moestuintje

Het is hoog tijd om te gaan zaaien! Ik sta begin april met drie pakketjes in mijn handen: Woeste
Worteltjes, Magische Munt en Dekselse Dille. Vorig jaar gekregen op mijn verjaardag. De pakketjes
heb ik zorgvuldig bewaard, in afwachting van het voorjaar.
Eerlijk gezegd vind ik het wel een beetje spannend. In tegenstelling tot mijn man heb ik geen groene
vingers, en ik wil het niet op m’n geweten hebben dat het op niets uitloopt. Misschien vraagt de gulle
gever straks wel of ik de groente en kruiden al heb kunnen oogsten, en dan moet ik opbiechten dat
het niets geworden is.
‘Het lijkt wel of je een keukenrecept volgt’, grapt mijn man, als hij ziet hoe ik het water afmeet dat bij
de geperste kokosaarde gevoegd moet worden. Zodra ik het zakje met zaadjes opentrek, moet ik
oppassen dat de piepkleine zaadjes niet wegwaaien. Als dat maar goed komt.
Gek eigenlijk dat ik zo ver af sta van de natuur als het om zaaien gaat. Vroeger was het zaaien veel
meer onderdeel van het alledaagse leven. In de bijbel gebruikt Jezus regelmatig ‘het zaaien’ als
voorbeeld. Al heb je het geloof van een minuscuul mosterdzaadje, het zal uitgroeien tot een grote
struik. En het zaad van Gods woord, dat nooit zonder vrucht zal blijven.
Misschien ben je - net als ik - wat huiverig om te gaan zaaien. Helemaal als het, figuurlijk gezien, om
de woorden van God gaat. Valt het wel in goede aarde?
‘Kom eens naar je moestuintje kijken!’, riep mijn man gisteren. Snel loop ik naar de tuin. Na ruim 3
weken komen er bij de Woeste Wortelen