Met snarenspel

Intro
Ik speel al langere tijd met de gedachte om iets nieuws te gaan schrijven voor Diakonia. Geen
overdenking meer, maar een column. Nu is het dan zover: de blikvanger is geboren. Een blikvanger is
iets wat mijn aandacht trekt. Maar je kunt ook denken aan zo’n groot net, aan het einde van de afrit
van de snelweg. Eenvoudige, alledaagse dingen in een groter kader plaatsen, zodat je er anders naar
gaat kijken. Met een frisse blik.
Ik kijk er naar uit!


Met snarenspel
Jaren geleden nam ik de Spaanse gitaar over van mijn oudste zus, voor honderd gulden. Een heel
bedrag voor die tijd, maar ik had het er voor over. Het leek me helemaal te gek om mezelf te
begeleiden bij het zingen van liederen uit de Youth for Christ-bundel (De Opwekkingsliederen van
toen). Na veel oefenen, valse noten en kramp in de vingers, kreeg ik het voor elkaar om lof- en
aanbiddingsliederen te zingen met snarenspel. Geweldig!
Anno 2020 staat de Spaanse gitaar op zolder in een donker hoekje te verstoffen. Twee snaren zijn
geknapt. ‘Zal ik de gitaar maar wegdoen? Ik speel er toch bijna nooit meer op.’ Mijn man vindt het
zonde. Toch is het lied verstomd. Een beetje zoals in onze kerkdiensten. We zitten keurig op afstand,
en zien op het scherm iets uit een ver verleden. Samen zingen, wat lijkt dat lang geleden! Het
‘nieuwe normaal’ wil maar niet wennen. Ik krijg hoe langer hoe meer heimwee.
Ineens moet ik denken aan een lied, of was het een gezang? Ik weet de tekst niet meer precies, maar
het komt er op neer dat het loflied aan God nooit onderbroken wordt. Als wij slapen, gaat aan de
andere kant van de wereld het zingen door. En dan realiseer ik me dat het loflied wereldwijd
wegkwijnt. Niet te geloven…
Vandaag ga ik nieuwe snaren op m’n gitaar zetten!